Hoe stil de nacht kan zijn – Info
Na mijn studie werd ik leraar. Ook mentor. Ik was ooit in de brugklas mentor van een jongen, die met zijn zus bij zijn moeder woonde. Hij was wat moeilijk aan te sturen. Zijn moeder, een heel klein vrouwtje, belde op een avond bij me aan en gaf me een reep chocola, omdat ik haar zoon goed aanpakte.
Toen hij doorging naar de bovenbouw hielden we wel contact. Hij hoorde bij de stoere boys van de school en van het dorp. Toen hij achttien of negentien was stierf plotsklaps zijn moeder. Hij kon dit niet verwerken.
Op een vroege zondagochtend heeft hij een einde aan zijn leven gemaakt. Tijdens de avonden tot aan zijn begrafenis heb ik met zijn vrienden in de leerlingenkantine gezeten. Die praatten en praatten. Wat ze zeiden heb ik opgeschreven en daar heb ik deze tekst van gemaakt. De tekst heb ik uitgesproken tijdens de uitvaartdienst. Ik heb hem later op muziek laten zetten. Ik kreeg dat zelf niet gedaan.
Hoe stil de nacht kan zijn – Teksten
© Jacques Marsmans
we zitten hier om jouwentwil
met twintig man, alleen
verrast, geschokt, betraand en stil
‘jouw’ groep, ook hecht bijeen
en sigaret op sigaret
legt traag een rookgordijn
vol onbegrip, maar ook ontzet
hoe stil de nacht kan zijn
met twintig man al jarenlang
op stap, op avontuur
een onverbloemde samenhang
waarop jij op den duur
beroep deed ver na sluitingstijd
sinds kort voor jou een sein
door ‘t missen van geborgenheid
hoe stil de nacht kan zijn
met twintig man hetzelfde beeld
van jou en van jouw thuis
de poes die bij jou zit en spelt
en wij ook, kind aan huis
Brandaris-shag, een koffiekop
en altijd flauwe gein
als’t beeld verdwijnt dan valt pas op
hoe stil de nacht kan zijn
we zitten hier om jouwentwil
door jou juist niet alleen
dezelfde vrienden, dit verschil:
meer samen dan voorheen
tot ziens, Jan-Karel, rust nu zacht
je hebt het ginds vast fijn
door jou zien wij voorbij de nacht
hoe stil die ook mag zijn