De pandemie
© Jacques Marsmans
dit is een lied, een verhaal, het zit vol melancholie
dit is een lied, een verhaal over de pestepidemie
ooit kwam de pest uit het Oosten, ze kwam totaal onverwacht
het was een straf van de Here, dat werd toen nog gedacht
en land na land, stad na stad werd door de pest aangedaan
en straat na straat, huis na huis; de pest viel iedereen aan
en wie besmet was kreeg bulten, die waren pijnlijk en groot
of hoestte speeksel en bloed en ging na drie dagen dood
de mensen stierven als beesten en geen mens werd gespaard
of hij behoeftig of rijk was; of nog jong of bejaard
de ziekte trok door de stad, door elke straat, elke steeg
en boerderijen en huizen stonden overal leeg
ouders verlieten hun kinderen en vrouwen hun man
mensen verlieten hun huizen zonder doel, zonder plan
en artsen kwamen niet helpen als een huis was besmet
er was geen troost; de besmetten stierven eenzaam in bed
steden vervielen tot puin, kinderen raakten verweesd
gebieden raakten ontvolkt als daar de pest was geweest
en op het land groeien klaprozen en distels en gras
het zou daarna nooit meer worden zoals het vroeger ooit was