De klinkerweg
© Jacques Marsmans
hete wind draagt het zand
in een striemende wolk
desolaat is het land
van het zandlopersvolk
van die dolende stam
die haar bron niet meer vindt
elke stap die zij nam
is verwaaid in de wind
elke stap nog te gaan
heft bij voorbaat geen zin
ploeter voort karavaan
zonder doel of begin
zonder mij
ik zoek klinkers bijeen
voor een weg uit mezelf
die ik bouw, steen voor steen
in het spoor dat ik delf
waar’k de richting vermoed
die ik nu vast verken
uit het zand, voet voor voet
zodat straks als ik ren
niet die weg snel vervaagt
noch vanwaar ik ooit kwam
waar de wind dan nog jaagt
zonder kans voor mijn stam
zonder mij
al die klinkers op rij
vormen samen de zin
van mijn eenzaam karwei
en als ik overwin
en de zandstorm ontvlucht
naar een heel ander land
met een stralende lucht
steken hier uit het zand
in die huilende wind
nog wat klinkers van mij
wie hun spoor ooit nog vindt
vindt een groene valley
of juist mij