Dit is mijn stad niet meer – Info
Op een gegeven moment ben ik beeldende zinnen op gaan schrijven die ik tegenkwam in allerlei boeken, die ik las. Met die zinnen ben ik zo gaan schuiven, dat er op een gegeven moment een verhaaltje ontstond. Dat gebeurde tijdens een vakantie in Toscane. Er zitten verwijzingen naar die streek in de tekst.
Het was een tekst zonder vooraf gesteld thema. Het verhaal is –in elk geval voor mezelf- toch enigszins herkenbaar.
Dit is mijn stad niet meer – Teksten
© Jacques Marsmans
dit is een lied dat over afscheid en verloren dromen gaat
dit is een lied over een stad waar ik lang was
ik was er rijk, ik had er aanzien, maar nu zwerf ik over straat
ik draag mijn dromen bij me in een weekendtas
de stad ligt boven op een heuvel, rond een fort van rode steen
en zij ziet uit over een vlakte naar de zee
ooit trokken vorsten aan het hoofd van sterke legers hier doorheen
en later handelaars met kruiden en met thee
de handel bloeide eeuwenlang en bracht hier welvaart en geluk
daarvan getuigen de paleizen in de stad
maar op de weg ginds in de vlakte is het voortaan niet meer druk
en ginds op zee vervoert een vloot een nieuwe schat
mensen zitten bij elkaar, er klinkt zacht een gitaar
op een bank zit een grijsaard te dromen
ver weg gaat een hond te keer, dit is mijn stad niet meer
ik ga weg en ik zal hier niet meer komen
er komen mensen zoals ik vanuit de dorpen hier voor werk
vooral veel pendelaars, want huizen zijn hier duur
ik kwam hier twintig jaar geleden, ik begon gewoon als klerk
ik had een functie, later, in het stadsbestuur
nu staat de tijd hier vrijwel stil, de stad raakt langzaam in verval
maar deze mensen gaan de toekomst uit de weg
ze poetsen koppig hun verleden en ze vieren carnival
en ze zijn doof voor alle woorden die ik zeg
mensen zitten bij elkaar, er klinkt zacht een gitaar
op een bank zit een grijsaard te dromen
ver weg gaat een hond te keer, dit is mijn stad niet meer
ik ga weg en ik zal hier niet meer komen
de mensen zitten bij elkaar, mijn god, ik ken hier iedereen
ik heb de dromen die ze hebben mee gebouwd
het waren vrienden, maar hun ogen staan nu anders dan voorheen
ze lachen wezenloos, hun ogen zijn nu koud
ze zitten veilig in hun droom, maar er hangt dreiging in de lucht
ze zijn gevangen in die waan, maar ik vertrek
de eerste stappen naar de vrijheid lijken altijd op een vlucht
het onbekende zoek ik op en dat voelt gek
mensen zitten bij elkaar, er klinkt zacht een gitaar
op een bank zit een grijsaard te dromen
ver weg gaat een hond te keer, dit is mijn stad niet meer
ik ga weg en ik zal hier niet meer komen
ik loop nog één keer door de stad en als de zon straks ondergaat
ga ik hier weg, het onbekende tegemoet
weer naar mijn jongens, naar mijn dochter, naar mijn vrouw, al wordt het laat
ik moet hier weg, ik ga desnoods die weg te voet
je leeft niet echt als je niet zoekt wat je niet kent, maar dat vergt moed
en je sterft langzaam als je zwelgt in zelfbeklag
de oude stad is weer een dorp, ik ga de toekomst tegemoet
een nieuwe wereld of gewoon een nieuwe dag
mensen zitten bij elkaar, er klinkt zacht een gitaar
op een bank zit een grijsaard te dromen
ver weg gaat een hond te keer, dit is mijn stad niet meer
ik ga weg en ik zal hier niet meer komen