Erato -haar naam betekent de beminnelijke- is een van de negen muzen uit de Griekse mythologie. Ze is de muze van het lied, de lyriek en het liefdeslied. Ze wordt afgebeeld met een snaarinstrument.
Kleio -haar naam betekent de verkondigende– is de muze van geschiedenis. Zij wordt afgebeeld met een boekrol of een kist met boeken.
Als Liederaar (singer-songwriter op zijn Sjakkies) en geschiedenisleraar ben ik door Erato en Kleio mijn hele leven al geïnspireerd. Soms door de een, soms door de ander. Soms inspireerden ze me samen.
De muzen inspireren, door ideeën in je hoofd te blazen. Je weet nooit wanneer ze dat doen. Of hoe. Maar ineens heb je een idee in je hoofd. Voor een liedje of een verhaal.
Bij het schrijven van de liedjes op deze cd vond ik vaak zowel Erato als Kleio aan mijn zijde. In de jaren ’20 van deze eeuw gebeurt er veel, waar de muze van geschiedenis de aandacht op wil vestigen. Dat leverde een aantal zogeheten geëngageerde liedjes op.
Drie liedjes gaan over de politieke actualiteit in Nederland: Ik ben politicus; De Kiezer; en: Minister-President (nachtmerrie 2030). Ik kan niet uitsluiten dat inspiratie voor deze teksten ook afkomstig was van Thaleia, de muze van de komedie. Of misschien wel van Melpomene, de muze van de tragedie.
Het was natuurlijk Kleio, die mij influisterde actuele thema’s aan bod te laten komen aan de hand van historische verhalen. De geschiedenis herhaalt zich niet, maar rijmt wel. Zo zet ze aan tot nadenken over de wereld van vandaag. De ballade van de ramp in Marcinelle gaat over migratie en de slechte behandeling van arbeidsmigranten. 1937 gaat over economische crisis en armoede. De Pandemie gaat over de pestepidemie in de Middeleeuwen, waarvan wij de omvang nauwelijks kunnen bevatten.
Ik ben van 1953 -eerder als single uitgebracht naar aanleiding van mijn zeventigste verjaardag- beschrijft de veranderingen in de zeven decennia volgend op 1953.
Ik zing op deze cd natuurlijk ook over de liefde, al is die in het ene geval onderdeel van het verleden; en in het andere geval een droom. In beide hoedanigheden voor eenieder herkenbaar, denk ik.
De cd begint en eindigt vrolijk en blij. Geurt Engelsman heeft Zonzin opgepoetst. Deze remix heet Zonzin (zinderende zin). Die klinkt heerlijk en blij.
Het eerste lied is Mooie Mensen, een -misschien naïef- positief lied, zoals er in de jaren ’60 nogal wat werden geschreven. Dat was de tijd van love and peace, maar ook van de oorlog in Vietnam. De titel van de cd, MOOIE WERELD, is afkomstig uit het refrein van dit lied. Zoals uit het bovenstaande wel blijkt, bedoel ik MOOIE WERELD soms sarcastisch. Maar in dit lied oprecht! Ik sluit mijn ogen niet voor wat er allemaal gebeurt in onze wereld, maar toch….
Ik voel mij omringd door MOOIE MENSEN in een MOOIE WERELD.